Psychoterapia jest procesem, w którym pacjent ma możliwość uświadomić sobie, z czego wynikają aktualne kłopoty, dostrzec powtarzające się schematy oraz utrudniające życie przekonania i zastanowić się, czy chce je zmieniać. Jeśli zaś chce zmiany, ma możliwość pracować nad tym, aby je określić i wprowadzić w życie.
Jest wiele podejść psychoterapeutycznych i metod pracy, jednakże badania wskazują, że ważnym czynnikiem leczącym w psychoterapii jest relacja z psychoterapeutą a nie sama technika.
Psychoterapeuta to osoba, która pomaga poradzić sobie z trudnościami natury psychologicznej mającymi odzwierciedlenie w trudnościach życiowych, zawodowych i zdrowotnych.
Niekoniecznie jest to psycholog. Psychoterapeuta to osoba, która po studiach magisterskich przez kolejne lata szkoli się w zawodzie psychoterapeuty poprzez udział w minimum 4-letnim szkoleniu, w wybranej szkole psychoterapeutycznej, przechodzi własną psychoterapię i stale rozwija się konsultując swoją pracę w superwizji. Tylko w ten sposób uzyskuje się kwalifikacje i niezbędną wiedzą do prowadzenia psychoterapii.
jakie posiada kwalifikacje (certyfikaty, rekomendacje, szkolenia)?
w jakiej szkole psychoterapii się kształcił?
jakie studia ukończył?
czy przeszedł własną psychoterapię?
do jakich organizacji zawodowych należy?
jak długo prowadzi psychoterapię?
czy jest pod stałą superwizją?
O psychoterapii mówimy po odbyciu od 1 do 10 konsultacji i zawarciu kontraktu terapeutycznego. Nie ma stałej, z góry określonej liczby spotkań. Jest to zależne od problemu, z jakim zgłasza się pacjent, jego osobowości i motywacji do pracy nad sobą.
Tak. Psychoterapeuta może odmówić terapii w m.in. w sytuacji:
jeżeli pacjent złamie zasady obowiązujące podczas psychoterapii,
jeżeli psychoterapeuta stwierdzi wskazanie do innego rodzaju leczenia (np. farmakologicznego),
jeżeli psychoterapeuta uzna, że nie jest w stanie pomóc pacjentowi (w takiej sytuacji, może polecić innego terapeutę),
jeżeli w ocenie psychoterapeuty istnieją inne ważne powody, w jego ocenie wykluczające możliwość prowadzenia psychoterapii z daną osobą (w takiej sytuacji, może polecić innego terapeutę).
Najczęściej psychoterapię stosuje się, kiedy:
zdiagnozowane są:
zaburzenia lękowe np.: fobie, ataki paniki, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne,
zaburzenia nastroju np.: depresja,
zaburzenia odżywiania,
choroby psychosomatyczne np: bóle, zawroty głowy, zdrętwienia, duszności, nadciśnienie, obniżona odporność itp.,
choroby autoimmunologiczne i inne,
problemy ze snem (bezsenność lub nadmierna senność)
inne
osoby doświadczają trudności związanych z realizacją swojego życia, np.:
trudności z nawiązywaniem i utrzymywaniem bliskich relacji z innymi ludźmi,
cierpią z powodu poczucia niskiej wartości czy braku sensu życia,
doświadczają kryzysów związanych np. z chorobą, ze stratą bliskiej osoby czy rozwodem, utratą pracy, doświadczeniem traumy, wypadku,
dążą do poprawy jakości swojego życia, poprzez rozwój swojej osobowości, przezwyciężanie swoich ograniczeń i zahamowań, zmianę postaw czy sposobów reagowania,
trudności w relacjach z innymi ludźmi, kłopoty w związkach,
trudności z agresją i złością,
problemy z podejmowaniem decyzji, brak pewności siebie,
brak akceptacji swojego wyglądu, zaniżona samoocena,
problemy rodzinne,
rozwiązywanie problemów partnerskich (np. problemy w porozumiewaniu się, konflikty, zdrada, choroba w rodzinie, problemy seksualne),
trudności w związku z wejściem w nowy etap życia np.: problemy z zajściem w ciążę, urodzenie dziecka, adopcja, problemy z nastoletnimi dziećmi, opuszczenie rodziny przez dzieci, ciąża, poród i lęki z tym związane,
problemy dotyczące życia zawodowego (wypalenie zawodowe, utrata pracy, mobbing, trudności w znalezieniu pracy),
trudności w radzeniu sobie w sytuacjach stresowych,
chęć rozwoju osobistego, nabycia kluczowych kompetencji,
inne problemy ważne dla klienta.